چه زمانی متوجه حضور کسی در قلب خود میشوید؟ عشق در کیمیای ذهنتان باعث چه رویدادی میگردد؟ و آیا عاشق شدن صرفاً طریقه ای طبیعی برای حفظ بقای نوع بشر است

دوست داشتن احساسی است که باید شکل بگیرد و بایدی در کارش نیست. پس اگر اوایل ازدواج احساس دوست داشتن شکل می گیرد اما از آن مراقبت نمی شود و از بین می رود، نیاز به بازسازی وجود دارد اما بایدی در کار نیست.

مهرداد کاظم زاده عطوفی دبیر انجمن علمی روان شناسی بالینی ایران در این مقاله نوشت: «از همون روز اول که دیدمش، فهمیدم این آدم زندگی منه!»، «خیلی زود عاشق هم شدیم و خیلی زود هم تصمیم گرفتیم ازدواج کنیم و حالا هم که یک ماه از ازدواجمون می گذره، خیلی خوشبختیم!» و هزاران جمله آشنای دیگر که با شور و حرارتی وصف ناشدنی گفته می شوند اما زمانی از گفتن این جمله ها نمی گذرد که می شنویم: «اصلا نمی دونم چرا اینجوری شد! ما که عاشق هم بودیم…» یا بعضی های دیگر که می گویند: «از اولش هم منو دوست نداشت؛ هرکاری کردم عاشقم نشد و حالا هم این وضع زندگیمه …» واقعا داستان چیست؟ چرا بعضی از زوج هایی که زندگی شان را با عشق آغاز می کنند، ناگهان به بن بست می رسند راه را اشتباه می روند یا از اول در مسیر اشتباهی بوده اند؟ چه طور باید تفاوت بین عشق های زودگذر و عشق واقعی را بفهمیم؟

عشق اسطوره ای مال کتاب هاست!

متاسفانه در ادبیات کلمات مشابه بسیاری به اشتباه جای یکدیگر استفاده می شوند و عشق هم از همین گروه است. عشقی به عنوان عشق اسطوره ای در ادبیات ما وجود دارد که احتمال وقوعش در دنیای واقعی بسیار کم است. حتی وقتی فردی ادعا می کند آنقدر فرد دیگری را می خواهد که حاضر است همه را بدهد تا او را به دست بیاورد، جدا از واکنش طرف مقابل، جای بحث و بررسی دارد که آیا واقعا چنین چیزی ممکن است یا خیر. در مفاهیم انسانی این نوع رابطه بعید است اما غیرممکن نیست؛ مثلا این عشق بین انسان و خداوند متعال امکان پذیر است. ما وقتی به فردی علاقه داریم، دوست داریم تمام توجه او به ما باشد و اگر به دیگری توجه کند، آزرده می شویم. تنها خداوند است که ما دوستش داریم و وقتی دیگران مورد توجه خداوند قرار می گیرند، ناراحت نمی شویم که هیچ، خوشحال هم می شویم. این تنها مثالی بود که مشخص شود عشق انسانی با عشق های اسطوره ای بسیار متفاوت است.

عشقی که زود نفرت انگیز می شود!

نکته دیگری که در روابط انسانی باید به آن دقت داشته باشیم این است که شاید فردی را بی نهایت دوست داشته باشیم و به اشتباه اسم عشق هم روی رابطه مان بگذاریم، اما مهم این است که ما هم آن فرد را برای خودمان می خواهیم و هرقدر برای ما عزیز باشد، اگر طردمان کند یا فرد دیگری را به ما ترجیح دهد، آرزو می کنیم همان آدم خیلی خیلی عزیز اصلا دیگر در این دنیا نباشد! به همین دلیل کاربرد واژه عشق باید با دقت بیشتری انتخاب شود.

عامل محرکه را بشناسید!

وقتی دو جنس مخالف یکدیگر را در محل کار، خواستگاری و… می بینند یا جایی ارتباط اجتماعی برقرار می کنند و هر دو احساس نزدیکی زیادی به یکدیگر دارند، این حسشان هر روز بیشتر می شود تا اینکه به رابطه نزدیک تری تبدیل می شود و افراد متوجه می شوند به طور اختصاصی به هم احساس وابستگی دارند. اولین سوالی که افراد باید از خود بپرسند این است علاقه ای که حالا نسبت به دیگری دارند و به وابستگی تبدیل شده، از کجا شروع شده؟ یعنی عامل محرکش چیست؟ ظاهر و حالت فیزیکی اوست یا نوع و سبک ارتباطی که با ما برقرار می کند، شاید هم دیدگاهش در مسائل اجتماعی توجه مان را جلب کرده یا حتی ممکن است موقعیت اقتصادی و اجتماعی فرد و شاید هم ترکیبی از چند عامل برایمان جذاب بوده، پس در اولین مرحله باید صادقانه عامل محرک را مشخص کنیم چراکه ارزش گذاری همین عوامل محرک است که نقش کلیدی در ایجاد علاقه و وابستگی ما به دیگری دارد.

«هیجان ناپایدار» یا «عشق زودگذر»

وقتی بعضی افراد می گویند در همان اول حس عجیبی نسبت به فلانی داشتم و احساس کردم خیلی دوستش دارم و… این حالت ها هیجان هایی هستند که عامل محرکه اش هیجانی و زودگذر است. چراکه همه هیجان ها عمر مشخصی دارند و در بستر زمان حتی ممکن است از بین بروند. پس چیزی به اسم «عشق گذرا» وجود ندارد؛ هیجانی ناپایدار است که بر اساس نیازهای مختلف افراد بروز می کند و این نیازها ممکن است زمانی وجود داشته باشند و در موقعیتی دیگر نباشند. پس اگر می خواهیم به احساسی عمیق و پایدار برسیم و رابطه ای داشته باشیم که منجر به ازدواج پایدار شود، باید فرایند شکل گیری احساساتمان را مرور کنیم. اگر در روابط، چنین فرایندی که در ادامه خواهیم گفت شکل بگیرد، طبیعی و قابل استناد است و می تواند حقیقی بودن یک علاقه را مشخص کند.

از عشقتان مراقبت کنید تا زنده بماند!

«عاشق منی؟! پس فقط من باید در اولویت باشم!» اما در روابط سالم انسانی چنین چیزی امکان پذیر نیست؛ حتی در دوست داشتن های فوق العاده ای که بین یک زوج برقرار است. در یک رابطه سالم، همه چیز باید سرجایش باشد. مهم ترین نکته ای که افراد باید به خاطر بسپارند این است که هیچ رابطه یک طرفه ای پایدار نیست و پایدار نخواهد ماند بنابراین وقتی همسرمان عشق و علاقه اش را به ما ابراز می کند، به هر شکلی از ما مراقبت می کند و توجهش را به هر وسیله ای به ما نشان می دهد، ما هم در این رابطه باید وظایف خود را انجام دهیم و برای پابرجا نگه داشتن این احساس، تلاش کنیم. پس بعد از گذراندن فرایند لازم و شکل گرفتن احساس عمیق بین زوج، نوبت به «مراقبت» می رسد تا رابطه آسیب نبیند. نکته ای که بسیار مهم است و خطای زیادی در آن رخ می دهد، این است که بسیاری از افراد به شریک زندگی شان می گویند: «تو همسر منی، «باید» من را دوست داشته باشی!» اما دوست داشتن احساسی است که باید شکل بگیرد و بایدی در کارش نیست. پس اگر اوایل ازدواج احساس دوست داشتن شکل می گیرد اما از آن مراقبت نمی شود و از بین می رود، نیاز به بازسازی وجود دارد اما بایدی در کار نیست.

پیش نیازها را پاس کنید؛ بعدا عاشق شوید!

در جمع، دانشگاه، محل کار… فردی توجه شما را (از نظر ظاهر، مهارت ها و…) به خود جلب می کند. به همین دلیل یک گرایش ذهنی برای شما ایجاد می شود؛ پس دقت بیشتری به فرد می کنید، رفتارها، مهارت ها، شخصیت و… او را مورد ارزیابی بیشتر قرار می دهید و کم کم ممکن است به این نتیجه برسید که وقتی کنار او هستید، حال خوبی دارید. بنابراین احساس می کنید دوست دارید زمان بیشتری را با این فرد بگذرانید و به این ترتیب به مرحله بعد، یعنی «تمایل» می رسید. وقتی این تمایل ایجاد شد، مرحله «وابستگی» پیش می آید. یعنی در پی رفت و آمدهای اجتماعی این احساس به وجود می آید و سر ساعت مشخص دوست دارید طرف مقابل را ببینید، با او صحبت کنید، برای هم وقت بیشتری بگذارید و…. و وقتی این اتفاق ها نیفتد، احساس کمبود و دلتنگی می کنید. در واقع بعد از وابستگی است که مرحله دلبستگی پیش می آید. یعنی نه تنها حضور فرد برای شما مهم شده، بلکه عاطفه ای هم نسبت به او پیدا کرده اید. اگر مرحله دلبستگی تداوم پیدا کند و در موقعیت ها و شرایط مختلف تکرار شود، شرایط برای دوست داشتن طرف مقابل مطرح می شود پس این فرایند باید در روابط بین دو جنس که می خواهند به ازدواج ختم شود، شکل بگیرد. وقتی فرد به قدری طرف مقابل را دوست دارد که حاضر است هر کاری از دستش برمی آید انجام دهد تا او خوشحال باشد، آرامش داشته باشد، امکانات متفاوتی برایش فراهم شود و ترجیحش در زمان های متفاوت اوست، این «دوست داشتن عمیق»ی است که اسمش را هرچیزی حتی «عشق» می توان گذاشت!

منبع : هفته نامه زندگی مثبت

:: موضوعات مرتبط: تحقيقات،مقالات , خانواده و سبک زندگی , ,
:: برچسب‌ها: این عشق ها واقعی و این عشق ها گذرا هستند , عشق های واقعی , عشق های گذرا , سبک زندگی , سبک زندگی اسلامی , عشق , عشق به خدا , کانون طه ,
:: بازدید از این مطلب : 1117